„Serce moje jest przepeÅ‚nione miÅ‚osierdziem wielkim dla dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Oby mogÅ‚y zrozumieć, że ja jestem dla nich Ojcem najlepszym, że dla nich wypÅ‚ynęła z serca mojego krew i woda, jako z krynicy przepeÅ‚nionej miÅ‚osierdziem; dla nich mieszkam w tabernakulum, jako Król miÅ‚osierdzia pragnÄ™ obdarzać dusze Å‚askami, ale nie chcÄ… ich przyjąć. Przynajmniej ty przychodź do mnie jak najczęściej i bierz te Å‚aski, których oni przyjąć nie chcÄ…, a tym pocieszysz serce moje. O, jak wielka jest obojÄ™tność dusz za tyle dobroci, za tyle dowodów miÅ‚oÅ›ci; serce moje napawa siÄ™ samÄ… niewdziÄ™cznoÅ›ciÄ…, zapomnieniem od dusz żyjÄ…cych w Å›wiecie; na wszystko majÄ… czas, tylko nie majÄ… czasu na to, aby przyjść do mnie po Å‚aski”(Dz. 367)
„Duszom, które uciekać siÄ™ bÄ™dÄ… do mojego miÅ‚osierdzia, i duszom, które wysÅ‚awiać i gÅ‚osić bÄ™dÄ… innym o moim wielkim miÅ‚osierdziu, w godzinÄ™ Å›mierci postÄ…piÄ™ z nimi wedÅ‚ug nieskoÅ„czonego miÅ‚osierdzia mojego”(Dz. 379)
„Córko moja, czyż sÄ…dzisz, żeÅ› dosyć napisaÅ‚a o moim miÅ‚osierdziu? Jest to dopiero jedna kropelka wobec oceanu – to, coÅ› napisaÅ‚a. Jestem miÅ‚oÅ›ciÄ… i miÅ‚osierdziem samym; nie masz nÄ™dzy, która by mogÅ‚a siÄ™ mierzyć z miÅ‚osierdziem moim, ani go wyczerpie nÄ™dza, gdyż z chwilÄ… udzielania siÄ™ – [miÅ‚osierdzie moje siÄ™] powiÄ™ksza. Dusza, która zaufa mojemu miÅ‚osierdziu, jest najszczęśliwsza, bo ja sam mam o niÄ… staranie”(Dz. 1273)
„Ach, jak mnie boli, że dusze tak maÅ‚o siÄ™ Å‚Ä…czÄ… ze mnÄ… w Komunii Å›w. Czekam na dusze, a one sÄ… dla mnie obojÄ™tne. Kocham je tak czule i szczerze, a one mi nie dowierzajÄ…. ChcÄ™ je obsypać Å‚askami – one przyjąć ich nie chcÄ…. ObchodzÄ… siÄ™ ze mnÄ…, jak [z] czymÅ› martwym, a przecież mam serce peÅ‚ne miÅ‚oÅ›ci i miÅ‚osierdzia. (...) Pisz, mów o moim miÅ‚osierdziu. Powiedz duszom, gdzie majÄ… szukać pociech, to jest w trybunale miÅ‚osierdzia; tam sÄ… najwiÄ™ksze cuda, które siÄ™ nieustannie powtarzajÄ…. Aby zyskać ten cud, nie trzeba odprawić dalekiej pielgrzymki ani też skÅ‚adać jakichÅ› zewnÄ™trznych obrzÄ™dów, ale wystarczy przystÄ…pić do stóp zastÄ™pcy mojego z wiarÄ… i powiedzieć mu nÄ™dzÄ™ swojÄ…, a cud miÅ‚osierdzia Bożego okaże siÄ™ w caÅ‚ej peÅ‚ni. Choćby dusza byÅ‚a jak trup rozkÅ‚adajÄ…ca siÄ™ i choćby po ludzku już nie byÅ‚o wskrzeszenia, i wszystko już stracone – nie tak jest po Bożemu, cud miÅ‚osierdzia Bożego wskrzesza tÄ™ duszÄ™ w caÅ‚ej peÅ‚ni. O biedni, którzy nie korzystajÄ… z tego cudu miÅ‚osierdzia Bożego; na darmo bÄ™dziecie woÅ‚ać, ale bÄ™dzie już za późno” (Dz. 1447-1448)