Autor: ks. Mieczysław Piotrowski TChr,
Miłujcie się! 4/2000 → Temat numeru
Kościół jest wspólnotą szczególnego rodzaju. Pan Jezus porównuje ją do winnego krzewu: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5). W innym miejscu ta wspólnota grzeszników z Chrystusem nazwana jest Mistycznym Ciałem, którego Głową jest Chrystus (Kol 1, 18; 1 Kor 12, 27): „Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa?” (1 Kor 6, 15); „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność – podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy dla siebie nawzajem członkami” (Rz 12, 4-5).
Jezus Chrystus jest jedynym Twórcą i Głową wspólnoty Kościoła, która jest Jego Mistycznym Ciałem. To dzięki Chrystusowi „całe Ciało, zaopatrywane i utrzymywane w całości dzięki wiążącym połączeniom członków, rośnie Bożym wzrostem” (Kol 2, 19). Wszyscy członkowie Kościoła mają ze sobą łączność w Duchu Świętym. Jest to jedyny Kościół Chrystusowy, „który Zbawiciel nasz po zmartwychwstaniu swoim powierzył do pasienia Piotrowi (por. J 21, 17), zlecając jemu i pozostałym apostołom, aby go krzewili i nim kierowali (por. Mt 28, 18 i nn.), i który założył na wieki jako filar i podwalinę prawdy (1 Tm 3,15). Kościół ten, ustanowiony i zorganizowany na tym świecie jako społeczność, trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie” (II sob. wat., konstytucja Lumen gentium, 8).
W tym żywym organizmie, jakim jest Kościół, każdy człowiek ma jedyne i niepowtarzalne zadanie do spełnienia. I tak Pan Jezus wybrał 12 apostołów, przekazał im dar swojego kapłaństwa i polecił, aby pod przewodnictwem Piotra kierowali całym Kościołem, sprawując sakramenty i głosząc prawdę objawioną. W ten sposób Chrystus ustanowił strukturę hierarchiczną.
Najwyższą duszpasterską władzę Jezus nadał apostołowi Piotrowi: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli skała] i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 18-19).
Jezus, nadając nowe imię Szymonowi, udziela mu specjalnego charyzmatu władzy i autorytetu koniecznego do pełnienia nowej i niezwykle ważnej roli we wspólnocie Kościoła. Pan Jezus sprawia, że Szymon staje się Piotrem – czyli Skałą (po hebrajsku Kefas, po grecku Petros), na której zostanie położony fundament Kościoła (por. Łk 6, 48). Wprawdzie tylko Jezus jest prawdziwym fundamentem (Mt 21, 42; Ef 2, 20), ale na drodze specjalnego przywileju Piotr będzie w nim uczestniczył.
Pan Jezus wyjaśnia, w jaki sposób Piotr będzie fundamentem Kościoła. Przede wszystkim powierza mu najwyższą władzę, stwierdzając, że daje mu „klucze królestwa niebieskiego”. Dać komuś klucze miasta oznacza przekazanie całej nad nim władzy (por. Iz 22, 22). Przez wyjaśnienie o definitywnej mocy związywania i rozwiązywania Pan Jezus podkreśla, że jest to pełnia władzy. Mając całkowitą władzę na niebie i na ziemi (Mt 28, 18), Pan Jezus przekazuje Szymonowi pełnię swojej władzy, aby mógł ją sprawować we wspólnocie Kościoła.
„...Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci” (Łk 22, 32). W ten sposób Pan Jezus wyjaśnił, na czym polega pełnienie przez Piotra najwyższej władzy w Kościele. Piotr ma przede wszystkim utwierdzać braci w wierze. Będzie to czynił mocą specjalnego charyzmatu nieomylności w sprawach wiary i moralności. Zadanie to zostało przekazane Piotrowi w kontekście prawdy o Eucharystii, powierzonej apostołom i ich następcom, aby powtarzali to, czego Jezus dokonał podczas Ostatniej Wieczerzy. Jezus bardzo mocno powiązał wiarę z Eucharystią (por. J 6, 26-71). Piotr, który ma umacniać wiarę swoich braci, jest równocześnie tym, który ma przewodniczyć apostołom w sprawowaniu Eucharystii i w głoszeniu prawd wiary.
Po swoim Zmartwychwstaniu Pan Jezus trzy razy pyta Piotra, czy kocha Go bardziej niż inni. Jest to aluzja do trzykrotnego zaparcia się św. Piotra i równocześnie wezwanie do miłości najwyższej, którą trzeba przyjąć jako dar.
Jezus przekazuje Piotrowi władzę pasterską nad całym Kościołem, mówiąc: „paś baranki moje”, „paś owce moje” (J 21, 15-17). Odtąd misja Jezusa staje się misją św. Piotra. Potwierdza to zapowiedź męczeństwa (zob. J 21, 18). Jezus będzie pełnił swoją misję „dobrego Pasterza” (J 10) poprzez posługę Piotra. Sposób, w jaki zostało zapowiedziane męczeństwo św. Piotra, ukazuje, że od tej pory Jezus bierze odpowiedzialność za całe życie Piotra.
Wszyscy ojcowie Kościoła oraz najstarsze chrześcijańskie dokumenty wskazują na powszechnie przyjmowaną prawdę wiary wśród pierwszych chrześcijan, że Chrystus Pan udzielił św. Piotrowi Apostołowi najwyższego autorytetu i władzy nad całym Kościołem, a ktokolwiek jest następcą Piotra na stolicy biskupiej w Rzymie, ma Piotrowy prymat nad całym Kościołem.
Tak więc Kościół, który jest wspólnotą Chrystusa z grzesznymi ludźmi, ma widzialną strukturę. Ustanowił ją sam Jezus Chrystus: papież, biskupi, kapłani, diakoni, ludzie świeccy. Niektórzy twierdzą, że im wystarczy tylko wiara i bezpośredni kontakt z Jezusem – i dlatego wcale nie potrzebują hierarchii ani Kościoła. Twierdzenie takie jest samo w sobie sprzeczne dlatego, że każdy autentyczny kontakt z Jezusem jest kontaktem z Jego Mistycznym Ciałem, którym jest Kościół. Tak więc rzeczywiste spotkanie z Jezusem i doświadczenie jego miłości dokonuje się tylko przez wspólnotę Kościoła i w tej wspólnocie, którą kieruje Papież, następca św. Piotra i zastępca Jezusa Chrystusa. Dlatego niezwykle aktualne są słowa, które w Fatimie powiedziała s. Łucja: „Gdzie jest Piotr, tam jest Kościół... Ten, kto nie jest z papieżem, nie jest z Bogiem, a kto pragnie być z Bogiem, musi być z papieżem”.
