– „Wiedz, córko moja, że serce moje jest miÅ‚osierdziem samym. Z tego morza miÅ‚osierdzia rozlewajÄ… siÄ™ Å‚aski na Å›wiat caÅ‚y. Å»adna dusza, która siÄ™ do Mnie zbliżyÅ‚a, nie odeszÅ‚a bez pociech. Wszelka nÄ™dza tonie w moim miÅ‚osierdziu, a wszelka Å‚aska tryska z tego źródÅ‚a: zbawcza i uÅ›wiÄ™cajÄ…ca. Córko moja, pragnÄ™, aby serce twoje byÅ‚o siedliskiem miÅ‚osierdzia mojego. PragnÄ™, aby to miÅ‚osierdzie rozlaÅ‚o siÄ™ na Å›wiat caÅ‚y przez serce twoje. Ktokolwiek siÄ™ zbliży do ciebie, niech nie odejdzie bez tej ufnoÅ›ci w miÅ‚osierdzie moje, której tak bardzo pragnÄ™ dla dusz. Módl siÄ™, ile możesz, za konajÄ…cych, wypraszaj im ufność w moje miÅ‚osierdzie, bo oni najwiÄ™cej potrzebujÄ… ufnoÅ›ci, a najmniej jej majÄ…. Wiedz o tym, że Å‚aska wiecznego zbawienia niektórych dusz w ostatniej chwili zawisÅ‚a od twojej modlitwy. Ty znasz caÅ‚Ä… przepaść mojego miÅ‚osierdzia, wiÄ™c czerp z niego dla siebie, a szczególnie dla biednych grzeszników. PrÄ™dzej niebo i ziemia obróciÅ‚yby siÄ™ w nicość, aniżeliby duszÄ™ ufajÄ…cÄ… nie ogarnęło miÅ‚osierdzie moje” (Dz. 1777).