Autor: ks. Mieczysław Piotrowski TChr,
MiÅ‚ujcie siÄ™! 5/2008 → Temat numeru
Dzień narodzin do nowego życia
WstrzÄ…sajÄ…ce Å›wiadectwo dr Glorii Polo mówi o jej przeżyciach z perspektywy czÅ‚owieka, który zbliżyÅ‚ siÄ™ do granicy Å›mierci, ale jej jeszcze nie przekroczyÅ‚.
Bóg pozwoliÅ‚ jej doÅ›wiadczyć podstawowych prawd o Å›mierci, o których powinien wiedzieć każdy katolik. Jej Å›wiadectwo, peÅ‚ne sugestywnych obrazów (bo tylko w ten sposób można próbować wyrazić duchowÄ… rzeczywistość), uÅ›wiadamia nam, jak wielkie jest Boże miÅ‚osierdzie i co czeka nas po Å›mierci; mówi o niepowtarzalnoÅ›ci naszego życia na ziemi, o tragicznych konsekwencjach grzechów, które mogÄ… doprowadzić czÅ‚owieka do wiecznego potÄ™pienia, a z caÅ‚Ä… pewnoÅ›ciÄ… sÄ… przyczynÄ… wielkich cierpieÅ„ w czyśćcu. W tego rodzaju duchowych doÅ›wiadczeniach istnieje niebezpieczeÅ„stwo wprowadzenia w bÅ‚Ä…d przez zÅ‚ego ducha. Jednak konfrontacja przeżyć dr Glorii Polo z danymi Objawienia wskazuje na wiarygodność najważniejszego przesÅ‚ania jej Å›wiadectwa.
Nie ma reinkarnacji
Gloria Polo byÅ‚a gorÄ…cÄ… propagatorkÄ… reinkarnacji. Kiedy znalazÅ‚a siÄ™ na granicy życia po Å›mierci, z wielkim bólem i wstydem przekonaÅ‚a siÄ™, że reinkarnacja jest podstÄ™pnym oszustwem szatana. Pan Bóg w PiÅ›mie Å›w. uÅ›wiadamia nam, że na ziemi żyjemy tylko jeden raz: „Nie zapominaj, że nie ma powrotu” (Syr 38, 21); „Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sÄ…d” (Hbr 9, 27). Nasze życie jest jedyne i niepowtarzalne; czÅ‚owiek umiera tylko raz. To nam mówi Pan Bóg. Natomiast twierdzenie o istnieniu reinkarnacji jest podstÄ™pnÄ… pokusÄ… zÅ‚ego ducha, który pragnie, aby ludzie zaczÄ™li bagatelizować konsekwencje swoich grzechów i przestali wierzyć w objawionÄ… przez Boga prawdÄ™ o możliwoÅ›ci wiecznego potÄ™pienia oraz niepowtarzalnoÅ›ci ludzkiego życia na ziemi. To, czego naucza Jezus Chrystus w swoim KoÅ›ciele na temat reinkarnacji, jest jednoznaczne: „Gdy zakoÅ„czy siÄ™ »jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota« (Lumen gentium 48), nie wrócimy już do kolejnego życia ziemskiego. „Postanowione ludziom raz umrzeć” (Hbr 9, 27); Po Å›mierci nie ma »reinkarnacji«” (KKK, 1013).
Każdy, kto wierzy w reinkarnacjÄ™, daje Å›wiadectwo o swojej wielkiej ignorancji religijnej, a przede wszystkim zdradza i odrzuca naukÄ™ Chrystusa, ponieważ idzie „za filozofiÄ… bÄ™dÄ…cÄ… czczym oszustwem, opartÄ… na ludzkiej tylko tradycji, na żywioÅ‚ach Å›wiata, a nie na Chrystusie” (Kol 2, 8).
Siostra śmierć
Nie można żyć życiem godnym czÅ‚owieka, nie pamiÄ™tajÄ…c o swojej nieuchronnej Å›mierci i nie szukajÄ…c odpowiedzi na pytanie o jej sens. W obliczu Å›mierci w każdym czÅ‚owieku rodzi siÄ™ lÄ™k przed unicestwieniem na zawsze. CzÅ‚owiek w sposób instynktowny odrzuca myÅ›l o możliwoÅ›ci caÅ‚kowitej zagÅ‚ady swojej wÅ‚asnej osoby, ale równoczeÅ›nie staje bezsilny wobec nieuchronnej koniecznoÅ›ci Å›mierci. Ten bunt przeciwko Å›mierci oraz pragnienie nieÅ›miertelnoÅ›ci to nic innego, jak gÅ‚os samego Chrystusa, który wzywa każdÄ… i każdego z nas do przylgniÄ™cia przez wiarÄ™ do Niego, bo tylko On sam, poprzez swojÄ… Å›mierć i zmartwychwstanie, przekazuje każdemu czÅ‚owiekowi dar życia wiecznego. UmierajÄ…c, każdy i każda bÄ™dzie musiaÅ‚(a) doÅ›wiadczyć swojej caÅ‚kowitej bezsilnoÅ›ci i bezradnoÅ›ci w obliczu prawdy, że pozostawiony(-a) samemu (samej) sobie jest prochem i nicoÅ›ciÄ…, a jedyne źródÅ‚o miÅ‚oÅ›ci i życia znajduje siÄ™ tylko w Chrystusie. Z Pisma ÅšwiÄ™tego wiemy, że Å›mierć jest konsekwencjÄ… grzechu (Rz 5, 12) i doÅ›wiadczeniem jego skutków: „Bo Å›mierci Bóg nie uczyniÅ‚ i nie cieszy siÄ™ ze zguby żyjÄ…cych” (Mdr 1, 13); „A Å›mierć weszÅ‚a na Å›wiat przez zawiść diabÅ‚a i doÅ›wiadczajÄ… jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 2, 2). „Choć bowiem wobec Å›mierci wszelka wyobraźnia zawodzi, KoÅ›cióÅ‚ jednak, pouczony Bożym Objawieniem, stwierdza, że czÅ‚owiek zostaÅ‚ stworzony przez Boga dla szczęśliwego celu poza granicÄ… niedoli ziemskiej. Ponadto wiara chrzeÅ›cijaÅ„ska uczy, że Å›mierć cielesna, od której czÅ‚owiek byÅ‚by wolny, gdyby nie zgrzeszyÅ‚, zostanie przezwyciężona, gdy wszechmocny i miÅ‚osierny Zbawca przywróci czÅ‚owiekowi zbawienie z jego winy utracone (…). To zwyciÄ™stwo odniósÅ‚ Chrystus zmartwychwstaÅ‚y, uwalniajÄ…c swÄ… Å›mierciÄ… czÅ‚owieka od Å›mierci” (Gaudium et spes, 18). Bóg-CzÅ‚owiek Jezus Chrystus przeżyÅ‚ prawdziwÄ… ludzkÄ… Å›mierć i w zmartwychwstaniu dokonaÅ‚ ostatecznego zwyciÄ™stwa nad Å›mierciÄ… i mocÄ… szatana. DziÄ™ki Chrystusowi i w zjednoczeniu z Nim Å›mierć staje siÄ™ dla nas bramÄ… prowadzÄ…cÄ… do peÅ‚ni życia. Każdy czÅ‚owiek ma szansÄ™ udziaÅ‚u w zwyciÄ™stwie Chrystusa nad grzechem i Å›mierciÄ…, jeżeli tylko żyje i umiera w zjednoczeniu z Nim. Dla chrzeÅ›cijanina najwiÄ™kszym nieszczęściem nie jest wiÄ™c Å›mierć cielesna, ale brak wiary i trwanie w stanie grzechu Å›miertelnego – czyli Å›mierć duchowa, brak Å‚aski uÅ›wiÄ™cajÄ…cej, zerwanie wiÄ™zów życia i miÅ‚oÅ›ci Å‚Ä…czÄ…cych czÅ‚owieka z Bogiem. Dlatego dla chrzeÅ›cijanina, który przez wiarÄ™ jest zjednoczony z Chrystusem, cielesna Å›mierć bÄ™dzie „rzuceniem siÄ™ Å›lepo w Boże ramiona, dniem narodzin do nowego życia” (Å›w. Maravillas od Jezusa). A Å›w. Franciszek z Asyżu tak modliÅ‚ siÄ™ w obliczu Å›mierci: „Pochwalony bÄ…dź, Panie mój, przez siostrÄ™ naszÄ…, Å›mierć cielesnÄ…, której żaden czÅ‚owiek żywy uniknąć nie może. Biada tym, którzy umierajÄ… w grzechach Å›miertelnych! BÅ‚ogosÅ‚awieni ci, których Å›mierć zastanie w Twej najÅ›wiÄ™tszej woli, ponieważ Å›mierć druga nie uczyni im zÅ‚a”.
UmierajÄ…c, bÄ™dziemy musieli doÅ›wiadczyć jakiejÅ› czÄ…stki tego cierpienia, które przeżyÅ‚ Jezus w chwili swojej Å›mierci, wypowiadajÄ…c sÅ‚owa: „Boże mój, Boże mój, czemuÅ› Mnie opuÅ›ciÅ‚?” (Mk 15, 34). Dlatego lÄ™k przed Å›mierciÄ… jest naturalnym odruchem, którego nie trzeba siÄ™ wstydzić, lecz oddawać go Jezusowi. W Apokalipsie Å›w. Jana czytamy o „umieraniu w Panu” (Ap 14, 13). Kto tak bÄ™dzie umieraÅ‚, nie wyrzÄ…dzi mu szkody „druga Å›mierć” (Ap 2, 11). Jeżeli dziÄ™ki Å‚asce chrztu Å›w. oraz sakramentom pokuty i Eucharystii bÄ™dziemy na co dzieÅ„ umierać dla grzechu, by żyć dla Boga (por. Rz 6, 3- 1), wtedy w chwili Å›mierci przyjmiemy dar życia wiecznego. ÅšwiÄ™ty PaweÅ‚ pisze, że caÅ‚e życie chrzeÅ›cijanina powinno być przygotowaniem do „Å›mierci w Panu”, ciÄ…gÅ‚ym umieraniem: „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiÅ‚o siÄ™ w naszym ciele. CiÄ…gle bowiem jesteÅ›my wydawani na Å›mierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiÅ‚o siÄ™ w naszym Å›miertelnym ciele” (2 Kor 4, 10-11). Tych, którzy umierajÄ… w Panu, Apokalipsa nazywa bÅ‚ogosÅ‚awionymi: „Bo idÄ… wraz z nimi ich czyny” (Ap 14, 13).
Tak Å›w. Faustyna opisuje w swoim Dzienniczku wizjÄ™ nieba: „DziÅ› w duchu byÅ‚am w niebie i oglÄ…daÅ‚am te niepojÄ™te piÄ™knoÅ›ci i szczęście, jakie nas czeka po Å›mierci. (…) WidziaÅ‚am, jak wielkie jest szczęście w Bogu, które siÄ™ rozlewa na wszystkie stworzenia, uszczęśliwiajÄ…c je... To ŹródÅ‚o szczęścia jest niezmienne w istocie swojej, lecz zawsze nowe, tryskajÄ…ce uszczęśliwieniem wszelkiego stworzenia. Rozumiem teraz Å›w. PawÅ‚a, który powiedziaÅ‚: »Ani oko nie widziaÅ‚o, ani ucho nie sÅ‚yszaÅ‚o, ani weszÅ‚o w serce czÅ‚owieka, co Bóg przygotowaÅ‚ tym, którzy Go miÅ‚ujÄ…«” (Dz. 777); „O mój Boże, jak mi żal ludzi, którzy nie wierzÄ… w życie wieczne, jak siÄ™ modlÄ™ za nich, aby i ich promieÅ„ miÅ‚osierdzia ogarnÄ…Å‚, i przytuliÅ‚ ich Bóg do Å‚ona ojcowskiego. O MiÅ‚oÅ›ci, o królowo” (780). Cielesna Å›mierć, w zjednoczeniu z Jezusem, okreÅ›lana jest w PiÅ›mie Å›w. jako „zwiniÄ™cie namiotu”, „pozbycie siÄ™ szaty”, „oddalenie siÄ™ od ciaÅ‚a” (por. 2 P 1, 13-14; 2 Kor 5, 4. 8). Jeden z najwybitniejszych francuskich pisarzy, Léon Bloy (1846-1917), zapytany na Å‚ożu Å›mierci: „Co pan czuje w tej chwili?”, odpowiedziaÅ‚ z radoÅ›ciÄ…: „Odczuwam nienasyconÄ… ciekawość!”. ByÅ‚ on czÅ‚owiekiem gÅ‚Ä™bokiej wiary i dlatego mógÅ‚ przeżywać swojÄ… agoniÄ™ jako przygotowanie do radosnego spotkania twarzÄ… w twarz z Chrystusem w chwili Å›mierci.