Autor: Jan Paweł II,
MiÅ‚ujcie siÄ™! 5/2006 → Temat numeru
Czy można mówić o milczeniu Boga? A jeÅ›li tak, to jak rozumieć takie milczenie?
„Owszem, Bóg milczy – pisze Jan PaweÅ‚ II – ponieważ w pewnym sensie już wszystko nam objawiÅ‚. MówiÅ‚ »niegdyÅ›« przez Proroków, a »w tych ostatecznych dniach przemówiÅ‚ [...] przez Syna« (Hbr l, 1-2): w Nim powiedziaÅ‚ nam wszystko. ÅšwiÄ™ty Jan od Krzyża mówi, że Chrystus jest »jakby ogromnÄ… kopalniÄ… z mnogimi pokÅ‚adami skarbów, w jakie choćby siÄ™ nie wiem jak wgÅ‚Ä™biaÅ‚o, nie znajdzie siÄ™ ich kresu i koÅ„ca« (Pieśń duchowa, 37, 4).
Trzeba wiÄ™c usÅ‚yszeć na nowo gÅ‚os Boga przemawiajÄ…cego w dziejach czÅ‚owieka. A jeżeli siÄ™ tego sÅ‚owa nie sÅ‚yszy, to być może dlatego, że siÄ™ nie otwiera wewnÄ™trznego sÅ‚uchu, aby je usÅ‚yszeć. W tym sensie Chrystus mówiÅ‚ o tych, którzy »patrzÄ…c, nie widzÄ…, i sÅ‚uchajÄ…c, nie sÅ‚yszÄ…« (por. Mt 13, 13), podczas gdy doÅ›wiadczenie Boga stoi wciąż otworem przed każdym czÅ‚owiekiem, jest dostÄ™pne w Jezusie Chrystusie i w mocy Ducha ÅšwiÄ™tego (…). Tak, chrzeÅ›cijaÅ„stwo jest jednym wielkim Bożym dziaÅ‚aniem. DziaÅ‚anie sÅ‚owa przechodzi w dziaÅ‚anie sakramentów.
Czymże innym sÄ… sakramenty (wszystkie!), jeÅ›li nie dziaÅ‚aniem Chrystusa w Duchu ÅšwiÄ™tym? Kiedy KoÅ›cióÅ‚ chrzci, Chrystus chrzci, kiedy KoÅ›cióÅ‚ rozgrzesza, Chrystus rozgrzesza, kiedy KoÅ›cióÅ‚ sprawuje EucharystiÄ™, Chrystus jÄ… sprawuje: »To jest CiaÅ‚o moje...« – i tak dalej. Wszystkie sakramenty sÄ… dziaÅ‚aniem Chrystusa, dziaÅ‚aniem Boga w Chrystusie. A wiÄ™c naprawdÄ™ trudno mówić o milczeniu Boga. Można tylko mówić o woli zagÅ‚uszania gÅ‚osu Boga.
Owszem, ta wola zagÅ‚uszania gÅ‚osu Boga jest dosyć programowa: wielu czyni wszystko, aby Jego gÅ‚osu nie sÅ‚yszano, aby byÅ‚ sÅ‚yszany tylko gÅ‚os czÅ‚owieka, który nie ma nic innego do zaofiarowania poza doczesnoÅ›ciÄ…. A czasem ta oferta niesie z sobÄ… zniszczenie w wymiarze kosmicznym. Czyż to nie jest tragiczna historia naszego stulecia? (…)
Tymczasem Bóg jest wierny swojemu Przymierzu, które zawarÅ‚ z ludzkoÅ›ciÄ… w Jezusie Chrystusie. Od tego Przymierza nie może odstÄ…pić, skoro raz zdecydowaÅ‚, że przeznaczeniem czÅ‚owieka jest życie wieczne oraz Królestwo Boże. Czy czÅ‚owiek ustÄ…pi wobec miÅ‚oÅ›ci Bożej, czy uzna swój tragiczny bÅ‚Ä…d? Czy ustÄ…pi ten książę ciemnoÅ›ci, „ojciec kÅ‚amstwa” (J 8, 44), który wciąż oskarża synów ludzkich, tak jak kiedyÅ› oskarżaÅ‚ Hioba (por. Hi l, 9 i nn.)? Prawdopodobnie nie ustÄ…pi, ale być może jego argumenty stracÄ… na sile. Być może, że ludzkość stopniowo otrzeźwieje, że znowu otworzy uszy, aby sÅ‚yszeć to sÅ‚owo, w którym Bóg powiedziaÅ‚ czÅ‚owiekowi wszystko. I nie bÄ™dzie w tym nic upokarzajÄ…cego. CzÅ‚owiek uczy siÄ™ na wÅ‚asnych bÅ‚Ä™dach. Ludzkość także uczy siÄ™ na swoich bÅ‚Ä™dach, a Bóg prowadzi jÄ… również po krzywych szlakach historii. I w ten sposób Bóg nie przestaje dziaÅ‚ać. Zasadniczym Jego dzieÅ‚em pozostanie zawsze krzyż i zmartwychwstanie Chrystusa. Jest to ostatnie sÅ‚owo prawdy i miÅ‚oÅ›ci. Jest to także nieustanne źródÅ‚o dziaÅ‚ania Boga zarówno w sakramentach, jak i na innych drogach, które Jemu tylko sÄ… wiadome. I to dziaÅ‚anie przebiega poprzez serce czÅ‚owieka i poprzez dzieje ludzkoÅ›ci”.